Niemal od pierwszych lat zaistnienia, miasto było ściśle związane z chrześcijańską wiarą.
Tu w XIII wieku wielokrotnie przybywała na krośnieńskim zamku św. Jadwiga, żona księcia Henryka Brodatego, której wkład w rozwój życia religijnego był wprost przeogromny. Również poległy pod Legnicą w obronie chrześcijańskiej cywilizacji Henryk Pobożny w latach 1201 – 1238 przybywał w Krośnie. Życie religijne za sprawą klasztorów oo Franciszkanów i Dominikanów, aż do XV wieku promieniowało na zachodnie rubieże Rzeczypospolitej. Właśnie w tym czasie powstały kościoły św. Andrzeja, który przez pewien czas miał nawet status kolegiaty i nie istniejący już kościół pw. św. Jadwigi, który usadowiony był w najbliższym sąsiedztwie rzeki Odry (naprzeciwko przystanku PKS).
Natomiast inicjatorem budowy dzisiejszego kościoła parafialnego pw. NMP był król pruski Fryderyk I, a poświecenie świątyni miało miejsce w roku 1711 W okresie brandenburskiego włodarzenia miastem katolickie kościoły zamieniono na protestanckie zbory, a klasztory w ogóle przestały funkcjonować. Jedyną przetrwałą do roku 1945 katolicką świątynią był nadodrzański kościół św. Jadwigi.
Nowy rozdział miasta i kościoła
Po prawie sześciu wiekach brandenburskiego panowania Krosno, a wraz z nim i kościół powróciły w roku 1945 do Polski. 1 września tego właśnie roku Stolica Apostolska ustanowiła na Ziemiach Odzyskanych zarząd nad istniejącymi na tych ziemiach kościołami i nowo utworzonymi diecezjami i parafiami. Realizatorem tych decyzji ze strony kościelnej był kardynał August Hlond. Parafia z Krosna nad Odrą – taką nazwę nosiło to miasto w pierwszych powojennych latach – pw. św. Andrzeja weszło w skład największej wówczas w Polsce diecezji gorzowskiej.
W skład parafii wchodziło obok miasta 44 wioski i 23 kościoły.
Mimo iż nominalnie parafia zaistniała 1 września to jednak faktyczne życie parafii nastąpiło dopiero z chwilą przybycia do Krosna 4 listopada 1945 r. ks. dr. Stanisława Jankowskego.
Niezwykle trudne – jak wspomina w swym pamiętniku ks. Jankowski – były początki. Brakowało wszystkiego. Pierwszą czynnością było przystosowanie protestanckich zbiorów na katolickie świątynie, aby można było w nich sprawować Najświętszą Ofiarę.
Jeszcze przed uroczystością św. Stanisława Kostki w tymże 1945 r. odbyły się rekolekcje dla młodzieży, które przyczyniły się do powstania Eucharystycznej Krucjaty Młodych i Kółka Ministrantów. Jeszcze w tym samym roku rozpoczęły działać Żywy Różaniec, III Zakon św. Franciszka, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Żeńskiej i Męskiej i parafialny Caritas, który prowadził m.i. kuchnię dla ubogich, sekcję sanitarną, rozprowadzał odzież i opiekował się chorymi. Na początku 1946 r. powstała Liga Katolików Samarytańskich. Niemal całe życie ówczesnego miasta koncentrowało się na terenie parafii, która zastępowała w wielu dziedzinach rodzącą się dopiero państwową administrację.